مقایسه توانایی زنده بودن سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی در دو داربست اگارز و فیبرین گلو

زمینه و هدف : بهره گیری از تکنیک مهندسی بافت و طراحی ساختارهایی مشابه بافت های آسیب دیده نیازمند به کارگیری ابزارهایی نظیر داربست سلولی، سلول ها و ملکول های فعال زیستی در شرایط آزمایشگاهی است که در این میان، کشت سلول های مناسب با قابلیت توانایی تقسیم و تمایز در داربست های سلولی طبیعی که فاقد ویژگی هایی نظیر ایمنی زایی و تومورزایی باشند، اهمیت دارد. بافت چربی به دلیل دارا بودن سلول های بنیادی مزانشیمی و نیز سهولت دسترسی به آن در پی انجام لیپوساکشن توجه محققان را به خود جلب کرده است. هدف از این تحقیق بررسی قابلیت تکثیر و زنده ماندن سلول های بنیادی مشتق از چربی در دو داربست طبیعی فیبرین گلو و آگارز بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، شناسایی و جداسازی سلول های بنیادی مزانشیمی از بافت حاصل از لیپوساکشن انجام شد. نمونه های بافت چربی حاصل از لیپوساکشن پس از شستشو با pbs و سرم فیزیولوژی تحت اثر هضم آنزیمی به وسیله آنزیم کلاژنازi قرار گرفتند و سلول های بنیادی مزانشیمی از آن ها جداسازی گردید. سلول های حاصل در محیط کشت rpmi حاوی آنتی بیوتیک کشت شدند. سپس بررسی بیان مارکرهای ویژه سطح سلولی از جمله cd34، cd44، cd90 و cd105 جهت تأیید سلول های مزانشیمی به وسیله فلوسایتومتری انجام شد. پس از آماده سازی دو داربست آگارز و فیبرین گلو، قابلیت زنده بودن و تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی در دو داربست فوق در زمان های 24، 48 و 72 ساعت، با آزمون mtt و روش الایزا بررسی گردیدند. داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل از کشت سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی بر روی داربست های آگارز و فیبرین گلو نشان داد که درصد زیستایی سلول ها در داربست فیبرین گلو و آگارز به ترتیب 22/68 و 75/89 درصد در زمان 24 ساعت، 04/64 و 97/66 درصد در زمان 48 ساعت و 87/222 و 68/1089 درصد در زمان 72 ساعت نسبت به گروه کنترل بود. تکثیر و بقای سلولی بیشتری در داربست سنتزی آگارز در مقایسه با داربست فیبرین گلو در کشت 72 ساعته، مشاهده شد. قابلیت زنده ماندن سلول ها بر روی داربست آگارز به طور معنی داری افزایش نشان داد 05/0p<. نتیجه گیری: به نظر می رسد که داربست آگارز به علت داشتن تخلل و پایداری بیشتر نسبت به داربست فیبرین گلو، چسبندگی بهتری برای سلول ها ایجاد می کند و در فرآیند تکثیر سلولی، عملکرد بهتری را نسبت به داربست فیبرین گلو ارایه می دهد. .